Onze vutters
Net als bij mensen, komt er een moment voor onze honden dat ze het wat langzamer aan moeten doen. Hieronder staan mijn honden die inmiddels genieten van hun oude dag en die ik niet meer gebruik om te fokken. Klik op de afbeeldingen voor een grotere foto.
|
DonnaDonna is geboren op 12 juli 2002. Donna was mijn eerste Labrador. Door haar is eigenlijk alles begonnen. Ik kreeg geregeld mensen die ik tegenkwam in het bos of ik niet met haar een keer een nestje wilde gaan doen. Donna had een goede achtergrond qua stamboom al had zij deze zelf niet, Die was nooit aangevraagd. Na dit nestje was ik verkocht zo leuk vond ik het, maar ik vond dat het nu als ik hiermee verder wilde gaan ik dit wel volgens de richtlijnen van het NLV moest gaan doen, dus toen kwam Babs op mijn pad. Donna woont inmiddels bij mijn tante waar ze heel erg verwend wordt en heerlijk in de watten wordt gelegd. |
|
BabsDe stamboomnaam van Babs is Rising Sun of the Low Mountains en ze is geboren op 24 September 2003. Babs werd dus mijn tweede labrador, degene waarmee ik begonnen ben met fokken onder mijn eigen kennelnaam Stars and Tails. Babs is een heerlijke eigenwijze labrador die we bij ons thuis de ‘Queen’ noemen want zo gedroeg ze zich. Als je haar iets aanbood van eten en het viel per ongeluk op de grond, dan keek ze je zo aan van "je denkt toch niet dat ik dat van de grond ga eten"? Dus pakten wij het weer op en dan at ze het op. Echt een hond met uitgesproken karakter. Na 2 nestjes is Babs bij Maria Clarke gaan wonen. Na haar 2de nestje koste het haar een jaar om weer een beetje bij te komen, dat vond ik zielig voor haar vandaar dat ik net zolang gezocht heb tot ik een juist adres voor haar gevonden had en dat was bij Maria. Ze wordt bij haar ook als een ‘Queen’ behandeld en kruipt ’s avonds gezellig met haar op de bank. |
|
NanouNanou's stamboomnaam is Me and My Shadow, Code de Honor en ze is geboren op 20 Februari 2005. Nanou komt van Code d’Honor, van Babs van Strien en kwam onze clan versterken. Een hele vrolijke hond die je altijd kwispelend begroette. Luisterde perfect want met haar heb ik heel veel getraind. We hebben het zelfs tot GG2 geschopt. Daarna zijn we ermee gestopt want ze vond het niet echt leuk meer en ik vindt dat zowel baas als hond het leuk moeten vinden anders werkt het niet. Nanou heeft bij mij 3 nestjes gehad, prachtige nestjes had ze en oersterk. Na 3 nestjes was het genoeg, ze had haar best gedaan maar moest het vaak ontgelden in de roedel, vandaar dat ik toen besloten heb haar te plaatsen. Nanou is komen te wonen bij de heer Ritsma in Groningen en woont nu aan de rand van het bos waar ze een paar keer per dag een heerlijke boswandeling maakt. |
Vanaf het 7e levensjaar kan een hond ‘senior' genoemd worden. Dit is de gemiddelde leeftijd waarop het verouderingsproces begint, afhankelijk van ras en gewicht. Hij is dan natuurlijk nog niet echt oud, maar heeft een leeftijd bereikt die te vergelijken is met de seniorstatus van mensen. Zo staat één hondenjaar ongeveer gelijk aan 7 of 8 mensenjaren. Een simpel rekensommetje leert dat een hond van 7 jaar oud in mensentermen bijna de Vutleeftijd heeft bereikt.
Seniors
Als je een kennel hebt krijg je natuurlijk ook veel honden. Je kunt een keuze maken of je alle honden houdt en dit streven heb ik ook altijd gehad, of dat je honden plaatst bij mensen waar je zelf een goed gevoel over hebt als ze aan hun "pensioen" toe zijn.
Alle honden houden was voor mij geen optie omdat ik iedere dag heerlijk met mijn honden wandel in de bossen en als je er met 4 aankomt dan is dit nog te doen maar als je er met 8 aan gaat komen krijg je al een enorme roedel wat niet door iedereen gewaardeerd wordt. Daar komt ook bij dat als je zoveel honden hebt, je ze niet allemaal binnen kan hebben en dat wil ik wel.
In de winter zijn mijn honden gewoon binnen bij ons in huis en dat is niet te doen met nog meer honden en dan hebben wij nog een groot huis.
Vaak worden honden dan in kennels geplaatst en komen ze dan nooit binnen en hebben eigenlijk weinig contact met de mensen. Dit vindt ik niet ten goede komen aan het karakter van de labrador want die wil bij je zijn.
Daardoor ben ik toen gaan denken wat beter was voor de hond, een kennel, of een gezin waar ze liefdevol worden verzorgt op hun “oude” dag en hier hoefde ik niet lang over na te denken……………
Ik heb nog steeds geregeld contact met de ‘nieuwe’ baasjes van mijn vutters en blijf zo op de hoogte van hun wel en wee en weet dat ik hierin de juiste keuze heb gemaakt.
