Onze vutters
Net als bij mensen, komt er een moment voor onze
honden dat ze het wat langzamer aan moeten doen. Hieronder staan mijn
honden die inmiddels genieten van hun oude dag en die ik niet meer
gebruik om te fokken. Klik op de
afbeeldingen voor een grotere foto.
|
Donna
Donna is geboren op 12 juli 2002. Donna was mijn
eerste Labrador. Door haar is eigenlijk alles begonnen. Ik kreeg
geregeld mensen die ik tegenkwam in het bos of ik niet met haar een keer
een nestje wilde gaan doen. Donna had een goede achtergrond qua stamboom
al had zij deze zelf niet, Die was nooit aangevraagd. Na dit nestje was
ik verkocht zo leuk vond ik het, maar ik vond dat het nu als ik hiermee
verder wilde gaan ik dit wel volgens de richtlijnen van het NLV moest
gaan doen, dus toen kwam Babs op mijn pad. Donna woont inmiddels bij
mijn tante waar ze heel erg verwend wordt en heerlijk in de watten wordt
gelegd.
|
|
Babs
De stamboomnaam van Babs is
Rising Sun of the Low Mountains en ze is geboren
op 24 September 2003. Babs werd dus mijn tweede labrador, degene waarmee
ik begonnen ben met fokken onder mijn eigen kennelnaam Stars and Tails.
Babs is een heerlijke eigenwijze labrador die we bij ons thuis de
‘Queen’ noemen want zo gedroeg ze zich. Als je haar iets aanbood van
eten en het viel per ongeluk op de grond, dan
keek ze je zo aan van "je denkt toch niet dat ik dat van de grond ga
eten"? Dus pakten wij het weer op en dan at ze het
op. Echt een hond met uitgesproken karakter. Na 2 nestjes is Babs bij
Maria Clarke gaan wonen. Na haar 2de nestje koste het haar een jaar om
weer een beetje bij te komen, dat vond ik zielig voor haar vandaar dat
ik net zolang gezocht heb tot ik een juist adres voor haar gevonden had
en dat was bij Maria. Ze wordt bij haar ook als een ‘Queen’ behandeld en
kruipt ’s avonds gezellig met haar op de bank.
|
|
Nanou
Nanou's stamboomnaam is
Me and My Shadow, Code de Honor en ze is geboren
op 20 Februari 2005. Nanou komt van Code d’Honor, van Babs van Strien en
kwam onze clan versterken. Een hele vrolijke hond die je altijd
kwispelend begroette. Luisterde perfect want met haar heb ik heel veel
getraind. We hebben het zelfs tot GG2 geschopt. Daarna zijn we ermee
gestopt want ze vond het niet echt leuk meer en ik vindt dat zowel baas
als hond het leuk moeten vinden anders werkt het niet. Nanou heeft bij
mij 3 nestjes gehad, prachtige nestjes had ze en oersterk. Na 3 nestjes
was het genoeg, ze had haar best gedaan maar moest het vaak ontgelden in
de roedel, vandaar dat ik toen besloten heb haar te plaatsen. Nanou is
komen te wonen bij de heer Ritsma in Groningen en
woont nu aan de rand van het bos waar ze een paar keer per dag een
heerlijke boswandeling maakt.
|
Vanaf het 7e levensjaar kan een hond ‘senior' genoemd
worden. Dit is de gemiddelde leeftijd waarop het verouderingsproces
begint, afhankelijk van ras en gewicht. Hij is dan natuurlijk nog niet
echt oud, maar heeft een leeftijd bereikt die te vergelijken is met de
seniorstatus van mensen. Zo staat één hondenjaar ongeveer gelijk aan 7 of 8
mensenjaren. Een simpel rekensommetje leert dat een hond van 7 jaar oud
in mensentermen bijna de Vutleeftijd heeft bereikt.
Seniors
Als je een kennel hebt krijg je natuurlijk ook veel
honden. Je kunt een keuze maken of je alle honden houdt en dit
streven heb ik ook altijd gehad, of dat je honden plaatst bij mensen
waar je zelf een goed gevoel over hebt als ze aan hun "pensioen" toe
zijn.
Alle honden houden was voor mij
geen optie omdat ik iedere dag heerlijk met mijn honden wandel in de
bossen en als je er met 4 aankomt dan is dit nog te doen maar als je er
met 8 aan gaat komen krijg je al een enorme roedel wat niet door
iedereen gewaardeerd wordt. Daar komt ook bij dat als je zoveel honden
hebt, je ze niet allemaal binnen kan hebben en dat wil ik wel.
In de winter zijn mijn honden gewoon binnen bij ons in
huis en dat is niet te doen met nog meer honden en dan hebben wij nog
een groot huis.
Vaak worden honden dan in kennels
geplaatst en komen ze dan nooit binnen en hebben eigenlijk weinig
contact met de mensen. Dit vindt ik niet ten
goede komen aan het karakter van de labrador want die wil bij je zijn.
Daardoor ben ik toen gaan denken wat beter was voor de hond, een kennel,
of een gezin waar ze liefdevol worden verzorgt op hun “oude” dag en hier
hoefde ik niet lang over na te denken……………
Ik heb nog steeds geregeld
contact met de ‘nieuwe’ baasjes van mijn vutters en blijf zo op de
hoogte van hun wel en wee en weet
dat ik hierin de juiste keuze heb gemaakt.